Między pałacami Brasilii - Vila Planalto (cz.8.) Propozycje cz. I

Propozycje, które uważam za istotne przy budowanie nowej Vili, biorą pod uwagę jej wyjątkowy charakter. Zakaz wysokiej zabudowań powyżej 2 pięter uważam za właściwy, Vila powinna trwać w swoim bukolicznej skali, nie wyrastając ponad palmy i zieleń, która powinna gęsto ją otaczać, a przy okazji zapewniać, jakże ważny w tym klimacie – cień. Poprawienie iluminacji ulic i wzrost bezpieczeństwa, mógłby sprawić, że mieszkańcy mniej niechętnie usunęliby z frontów posesji wysokich murów i płotów zamykających wgląd w przestrzeń działki. Dla funkcjonowania Vili można jednak zrobić dużo więcej, m.in. poprzez konkursy architektoniczne, urbanistyczne i artystyczne.

Większy ruch osób spoza Vili, turystów i osób z innych części Brasilii przeraża „rdzennych” mieszkańców, jednak moim zdaniem zmiany społeczne, napływ nowych mieszkańców i rotacja jaka nastąpiła na terenie Vili, sprawiła, że Vila już w tej chwili znalazła się w pozycji dążącej do indywidualizacji i anonimowości. Nie ma powrotu do „każdy zna każdego”, Vila wraz z działaniami podjętymi przez mieszkańców, nielegalnymi zabudowani i brakiem działań rządowych, powoli staje się fawelą w samym centrum miasta.

Infrastruktura

Sytuacja Vili Planalto, choć coraz bardziej zbliżona do faweli, jest jednak odmienna z jednego bardzo istotnego powodu. Według IBGE, Brazylijskiego Instytutu Geografii i Statystyki, prawie 100% mieszkańców posiada dostęp do kanalizacji sanitarnej oraz prądu. Jest to sytuacja bardzo komfortowa. Problematyczne jest jednak odprowadzenie wody deszczowej, które w porze deszczowej (październik-kwiecień) powoduje często wysoko stojącą wodę, zapchane odpływy i paraliżuje ruch pieszych tworząc kałuże obejmujące duże przestrzenie ulicy.

Transport

Do Vili Planalto prowadzą trzy zasadnicze wjazdy, jeden z nich z sygnalizacją świetlną, pozostałe posiadają pas włączeniowy do ruchu na drodze głównej. Sytuacja naokoło Vili także jest bardzo dobra, drogi prowadzące z obu stron w kierunku Palacio da Alvorada są w dobrym stanie i nie są narażone na większe korki (brak ruchu). EHT jest jednak na tyle szeroka, że powinna w sposób bezproblemowy przyjąć zwiększenie ruchu związane z wprowadzeniem nowych funkcji na terenie Vili, area da tutela, oraz w okolicy jeziora.

Ulice wewnętrzne Vili są już w węższe i bardziej zaniedbane. W okolicach popularnych restauracji w czasie lunchu bywają zastawione samochodami, nie powodują jednak większych problemów w komunikacji i przejezdności.

Transport publiczny jest niewystarczający i stanowi jeden z powodów odseparowania Vili od reszty PPB. Autobus łączący Vilę z Rodoviarią jeździ rzadko. Połączenie z UnB istnieje, ale autobus odjeżdża kilka razy dziennie. Warto rozważyć powiększenie ilości autobusów w kierunku każdego ze skrzydeł, być może przez eixo monumental, być może z pominięciem Rodoviarii.

Ruch pieszy i dostępność

Chodniki na terenie Vili są w bardzo dużym stopniu zaanektowane przez nowe, nielegalne zabudowanie, często bez kontynuacji, z przeszkodami takimi jak drzewa, śmietniki czy słupy oświetleniowe. Zakres widoczności z poziomu chodnika jest ograniczony, większość z domostw ogrodzona jest wysokim murem, a słupy oświetleniowe po zmroku dają niewiele, a przy tym nieprzyjaznego światła. Często materiał chodnikowy jest zaaplikowany przez mieszkańców, którzy używają w tym celu np. łamanych resztek ceramiki. W porze deszczowej ta ceramika kompletnie uniemożliwia wykorzystanie tej przestrzeni.

 Wysokie progi i brak miejscowych obniżeń powoduje brak dostępności większości obszaru Vili (poza nowymi placami, które są już zaprojektowane zgodnie z zasadami dostępności). Widok, który zapadł mi w pamięć, to mężczyzna w wieku około 40 lat na wózku inwalidzkim, poruszający się prawym pasem głównej trasy prowadzącej do pałacu – EHT. Zrezygnowanie z krawężników mogłoby ograniczyć problemy w dostępności, należałoby w tym celu na tym terenie wprowadzić ciągi pieszo-jezdne, z przestrzeniami dedykowanymi dla cyklistów i stacje rowerów miejskich.

Wzór ceramiki na chodnikach na terenie Vili można jednak wykorzystać i przygotować swego rodzaju atrakcję turystyczną w postaci podobnej do schodów „Calderona” w Rio de Janeiro, przy których codziennie przewija się setki turystów.

Brasilia ma także jednego niezwykle wyjątkowego artystę – Athos Bulcao. Jego prace dekorują wnętrza w najważniejszych budynkach Federacji oraz wiele przestrzeni publicznych. Projekt przeprowadzenia trasy inspirowanej jego pracami mógłby stanowić uzupełnienie kulturowych zadań prowadzonych w tym obszarze i uatrakcyjnienie tkanki Vili.

Ściana z ceramiki Athos Bulcao, Torre de TV

Przestrzenie publiczne

Wiele z przestrzeni publicznych Vili z lat 80-90 dzisiaj zostało zajętych przez nielegalne zabudowania lub niszczeje. Zostały zrewitalizowane niektóre place miejskie, jednak nie wszystkie. Część z nich wymaga dodatkowych poprawek, w związku z wadami projektowymi, takimi jak niewypoziomowanie przestrzeni wokół stołów pingpongowych czy zastawienie ich otoczenia kamiennymi ławami. Przestrzenie publiczne powinny zostać włączone w system identyfikacji historyczno- kulturowej Vili, zawierając odniesienia do jej unikatowej historii oraz wypełniając zadania wpólnototwórcze.

Ogrodzenia

Jednym z głównych winowajców separacji i utraty wspólnotowego charakteru dzielnicy są wysokie i groźne mury i płoty. Stalowe, murowane, z kruszonym szkłem, pod prądem, z drutem kolczastym. Bardzo niewiele budynków posiada ażurowe lub transparentne ogrodzenia. Tłumaczone jest to przez mieszkańców przez wzrost przemocy i przestępstw w tym obszarze. Zwiększenie poziomu bezpieczeństwa powinno zapewnić mieszkańcom poczucie, że obowiązkowe zlikwidowanie pełnych i wysokich ogrodzeń nie będzie wpływało na ich jakość życia czy ryzyko przestępstw.

Istniejące mury, które w jakiś sposób musiałyby pozostać na terenie Vili, powinny zostać zrewitalizowane, np. w formie murali ściennych. Utworzenie dzielnicy „street-art’u”, jak w Vila Madalena w Sao Paulo, pozwoliłoby Vili zaistnieć w Brazylii i na świecie, tworząc dzięki temu kolejną kartę przetargową dla tej dzielnicy. Zaproszenie brazylijskich i międzynarodowych artystów, takich jak Kobry, do projektu rewitalizacji dzielnicy, np. w tematyce epoki konstrukcji Brazylii, powinno spełnić zadania zarówno promowania historii, kultury jak i wzmocnienia poczucia identyfikacji społecznej.

żródło: http://www.cacaelassal.com.br/wordpress/cult-eduardo-kobra/

http://eduardokobra.com/muro-de-memorias/

 Vila Madalena, Sao Paulo